...

Inmiddels is het alweer 24 mei 2018. 19:48 in Passe-Catabois. Dat betekent dat Nederland alweer op één oor ligt en al een heel eind op weg is naar de volgende dag. Sterker nog bij jullie is het op dit moment al 25 mei 2018. 01:48 om precies te zijn. 19:48 betekent hier dat de dag dus eigenlijk al een heel eind gevorderd is en daarom zit ik dit blog op mijn bed te typen. En na dit stukje is het blanco… Heb ik dan niets meegemaakt sinds 14 april, nee dat is het niet want ik sta toch nog iedere dag voor verrassingen.

De vorige keer ben ik gestopt na de eerste week van de oogartsen. Gelukkig konden Anna en ik er op zaterdag (14-4) tussenuit en konden we genieten van een vrije dag in de stad. Tot zover hadden jullie meegekregen in het blog van de vorige keer. De week begon met nog 2 vrije dagen, voor mij dan, de rest moest weer keihard aan de slag, omdat de oogartsen nog twee dagen aan het werk zouden zijn in de kliniek. Deze twee dagen heb ik opnieuw bij Anna in de kliniek meegekeken en ondanks, mijn nog steeds ontbrekende Creoolse kennis, was dat ontzettend interessant. Ik heb veel gezien en gelukkig zijn er ook dingen die ik niet heb gezien ;- )

Na een korte onderbreking, vervolg ik mijn poging om dit blog te voltooien om 20:07. Een van de honden van Lourens was losgebroken en dat vonden mijn honden niet zo gezellig. Nadat ik deze weer aan de lijn heb gekregen, zit ik nu weer, oververhit van deze wandeling met extra uitdaging, op bed. Nadat de oogartsen op dinsdag de laatste halve dag hebben gedraaid, is de school weer op woensdag (18-4) begonnen. Niet dat deze dag maar iets van productiviteit in zich had, maar we zijn weer met zijn vieren aanwezig geweest in de klas. En een gezellige ochtend kan ook geen kwaad. ’s Middags zou de operatiekamer weer ingeruimd worden. Ook kwam er een jongetje met een maïskorrel in zijn oor. Bij gebrek aan lego-blokjes stoppen ze hier maar maïskorrels in hun oren en er gaat er ook vast wel eens een in een neus. Moeder vertelde dat de korrel er per ongeluk ingevallen was. Nu weet ik niet of jullie het wel eens geprobeerd hebben, maar volgens mij moet je dan erg goed mikken wil een maïskorrel per ongeluk in een oor vallen. Onder een roesje is de maïskorrel er uiteindelijk uitgehaald. En hoewel het waarschijnlijk zijn eigen schuld is geweest, had ik het enorm met het jongetje te doen. Zodra er iets met oren is, komt er bij weer kippenvel van alle nare herinneringen aan oorpijn en het uit laten spuiten van oren.

Op donderdag (19-4) kon ik de lessen op een iets normalere manier vormgeven, maar nog steeds lag het energieniveau erg laag. En dat is 100% te begrijpen. De meiden hebben 8 dagen lang, lange dagen gemaakt met het vertalen van de oogartsen naar hun patiënten. En om heel eerlijk te zijn, zijn de meeste patiënten niet heel erg slim.

Vrijdags (20-4) kwam er nog meer regelmaat in het lesschema en aan het einde van de dag hadden we alles gedaan wat we moesten doen. Uiteindelijk kon ik dus toch nog terugkijken op een prima werkweekje.

Zaterdags (21-4) heb ik op school wat voorbereidend werk gedaan en later heb ik in huis schoongemaakt, want dat moet zo heel af en toe ook wel eens gebeuren. Gelukkig wordt het in huis niet zo heel erg vies. Dat maakt het schoonmaken minder erg.

Zondags (22-4) ben ik weer op school geweest om op te ruimen. Ik had namelijk zaterdag plotseling genoeg van het werk dat ik aan het doen was en heb alles laten liggen en ben weggegaan. Hier kon ik niet zo goed over heen komen. Het idee dat ik ’s maandags in een rommelige klas binnen zou komen, zorgde ervoor dat ik toch maar even op en neer zou lopen. Toen ik naar school wilde lopen zag ik Anna buiten zitten. Iedere twee weken worden haar voeten gedaan en omdat Miriam vond dat mijn voeten er absoluut niet meer uitzagen moest ook ik eraan geloven. Het gereedschap dat wordt gebruikt vind ik nog steeds een beetje twijfelachtig, maar mijn voeten voelde als een babyhuidje toen ik eindelijk klaar was. Toch nog even snel de klas opgeruimd, want inmiddels was het alweer tijd om eten te gaan koken.
Vanaf maandag (23-4) weet ik iets minder gedetailleerd meer wat ik per dag heb gedaan. Vanaf deze dag hebben we het gewone lesschema weer helemaal opgepakt. Want voordat het zomervakantie is, wat inmiddels al bijna is, moeten er toch echt nog een aantal dingen gebeuren.

Deze week heeft er dus eigenlijk heel saai uitgezien. Iedere ochtend om 06:30 uur uit bed, aankleden, Bijbelstudie, ontbijten, foto’s maken voor het scholenproject van Rob, naar school, mijn best doen als juf, ’s middags voor school aan de slag of gewoon lekker ontspannen, eten koken, eten, afwassen, water koken om mee te douchen, douchen, en dan om uiterlijk 20:00 uur op bed, nog even lezen en om 20:30 uur het licht uit.

Zaterdag (28-4) was het weer tijd om naar de stad te gaan. Samen met Ytsje, Lisa en Anna hebben we er een gezellige dag van gemaakt. Omdat het de laatste zaterdag van Ytsje was, zijn we met z’n vieren bij de ‘Total’ gaan eten. Na het eten nog even teruggegaan naar plaats waar we altijd zijn in de stad en heb ik nog even kunnen skypen met Nederland, want wat is de internetverbinding soms slecht. Gelukkig ging het dit keer goed. Het enige wat niet gelukt is aan dit uitstapje naar de stad is het kopen van broeken. Mijn eigen broeken zijn iets te groot geworden, waardoor het niet meer het mooiste gezicht is als ik mijn broeken aan heb. Maar waar broeken kopen in Nederland al een uitdaging is, is dat het helemaal in Haïti. Ze gebruiken hier de methode dat je de band van de broek om je nek moet passen en als dat past, past het ook bij je taille. En ik denk ook dat er een kern van waarheid inzit, maar er wordt niet direct rekening gehouden met de omvang van de bovenbenen. Nadat ik in een veel te warme temperatuur 10 broeken heb staan passen heb ik de moed opgegeven en hebben we de broekenjacht gestaakt. Hopelijk kunnen ze aankomende zaterdag (26-5) wat kleren vermaken, zodat ik weer een beetje representatief ben als ik aankom in Nederland ;-)

Okee, inmiddels is het 20:35 uur en ben ik dus alweer 14 uur wakker. Het betekent ook dat ik nog bijna 10 uur op bed kan liggen, maar aangezien het internet ’s nachts het best werkt en ik nogal eens wakker wordt door allerlei geluiden kan het zomaar zijn dat ik vannacht een onderbreking heb van 1 à 2 uur. En voor vannacht heb ik een opdracht meegekregen, dus nu nog hopen dat ik wakker wordt. Anders heb ik morgenochtend ruzie.

WORDT VERVOLGD!!!!

20:27 uur in Passe-Catabois, Haïti. Weekend! En dus kan ik deze avond iets langer opblijven, maar omdat ik morgen naar de stad ga, mag ik ook weer niet te laat gaan slapen. Om 08:30 uur komt mijn vaste motorchauffeur ons ophalen om een uurtje te hobbelen achterop de motor. Maar voor dat uurtje krijg ik ontspanning terug dus dat moet allemaal wel weer goedkomen. Goed waar was ik gebleven gisteren.. Het broekenfiasco en de hoop dat ik de afgelopen nacht wakker zou worden. Dat is gelukkig gebeurd, waardoor ik mijn huiswerk kon doen en vervolgens één van mijn leerlingen gelijk kon geven vanochtend. Een discussie over een vrucht die nogal wat losmaakte, maar het is allemaal opgelost :-)

Zondag (29-4) heb ik weer een ochtendje op school gewerkt. Er lag nog wat achterstallig werk en omdat ik daar vrij weinig afleidingen heb, kan ik daar flink doorwerken. Dus om 07.00 uur zat ik braaf in mijn klasje met het werk dat echt moest gebeuren. Daar een flinke ochtend zitten werken en ’s middags heb ik ook nog genoten van het weekend.

Maandag (30-4). Ytsje zou vandaag vertrekken, dus stond ik om 04:15 naast mijn bed om haar uit te zwaaien. Na 5 maanden had ik dus mijn huisje weer voor mijzelf. En dat is wennen, maar het went ook weer snel. Deze hele week heb ik weer voor de klas gestaan en ben ik met de meiden hard aan de slag geweest met alle lesstof. Sommige vakken blijft puzzelen, maar samen komen we er elke keer wel weer uit. Op maandag (30-4) stond er na schooltijd een hele boze mevrouw naar mij te schreeuwen en naar mijn, soms, hele lieve hondjes te wijzen. De mevrouw deed zo boos dat ik er best wel van onder de indruk was en op mijn weg naar school, ik was weer eens wat vergeten, heb ik de mevrouw dan ook iets minder beleefd in het Nederlands toegesproken. Het is maar goed dat ze het niet verstond, want ik denk niet dat haar boosheid er minder om was geworden. Uiteindelijk bleek dat er een aantal honden haar kalkoenen op had gegeten, dus was deze mevrouw op zoek naar geld. Uiteindelijk is alles afgehandeld, is er een redelijke prijs betaald en kon iedereen weer rustig slapen nadat de honden gevangen waren natuurlijk…

De rest van de week verliep toch echt een stuk rustiger en naast mijn schoolwerk kan ik mij eindelijk niet zo veel meer herinneren van deze week. Maar ja, het is natuurlijk ook al bijna een maand geleden ;-)

Zaterdag (5-5) was denk ik een hele rustige dag, want ik heb er geen enkele herinnering aan. Ik verwacht dat ik mijn huisje heb schoongemaakt en een boek heb gelezen. Ook heb ik mijn was gedaan, die ik sinds een tijdje in de wasmachine in het ziekenhuis doe. Dat scheelt in ieder geval een dag drogen en gaat ook nog eens een stuk sneller.

Zondag (6-5). Vandaag was het weer tijd voor de pedicure. En nog steeds sta ik versteld van de voorwerpen die hierbij gebruikt worden. Ik zal proberen te omschrijven wat voor materialen gebruikt worden. Als eerste, nadat je met je voeten in een badje hebt zitten weken, wordt het eelt eraf geschraapt met een soort vijl. Het doet mij nog steeds denken aan een staalborstel, gelukkig iets minder hard maar toch. Daarna worden de overgebleven restjes eraf gehaald met een stuk schuurpapier, van die ronde schijven die wij op een schuurmachine zetten. Uiteindelijk wordt er nog een stuk steen gebruikt, waar deze precies voor dient weet ik nog niet precies. Dit is een behoorlijk proces en uiteindelijk worden dan ook de nagels nog geknipt. Nu gebeurt het nog wel eens dat de vrouw net iets te ver knipt en dat moet natuurlijk ontsmet worden. Gelukkig wist ik niet wat er ging gebeuren, maar het bleek dat ontsmetten hier gebeurt met een watje met aceton. Ik kan jullie allemaal verzekeren dat dit best wel pijn doet. Maar goed tanden op elkaar en gewoon door en hopen dat ze bij de volgende voet niet te ver knipt :-)

Vanaf maandag 7-5 heb ik weer een gewone, rustige werkweek gehad. Er zijn weinig gekke dingen gebeurt deze week. Ik kan me het in ieder geval niet meer herinneren.

Zaterdag 12-5 zouden Anna en ik naar de stad gaan, maar wel iets korter omdat Flor jarig was en 1 werd deze dag. Nadat we dus allebei een cadeautje gekocht hadden en erachter gekomen waren dat het internet wel redelijk werkte, maar het toch echt te slecht was voor een redelijke skype verbinding was het weer tijd om naar huis te gaan. Nu bleek alleen dat de motorchauffeur terug was naar Passe-Catabois en van daaruit moest komen, dus dat kostte ons een extra uur. Maar flexibiliteit alom hier. Op de terugweg hing er een dreigende regenbui boven ons hoofd en gaf de chauffeur echt geen enkele aanleiding om dan ook maar iets harder te gaan rijden, zodat we voor de bui terug zouden zijn. Toen dus vriendelijk verzocht werd om iets harder te gaan rijden, omdat we niet nat wilde worden, keek hij enigszins verbaasd, maar hebben we het uiteindelijk wel gehaald.

Zondag 13-5 heb ik het huis maar weer eens aangepakt. Niet dat je er hier lang plezier van hebt, want na een half uur kun je op de grond al niet meer zien dat er net gedweild en geveegd is. Maar voor het idee en de bezigheidstherapie is het goed en duurt de dag dan ook niet zo heel erg lang. Omdat het stadsbezoek van de vorige dag er behoorlijk had ingehakt moest ik mezelf een beetje bezig houden en heb ik maar een brood staan bakken. De kwaliteit was goed, maar het uiterlijk was verschrikkelijk. Hoewel de meningen hierover verdeeld waren. Gelukkig ging deze dag toch nog in een redelijk tempo voorbij.

Maandag 14-5 het begin van een nieuwe werkweek. En ook deze is weer rustig verlopen. Zonder al te veel gemopper is al het werk gedaan dat gedaan moest worden en hebben we met z’n vieren weer een goede week gehad. Waar de weken altijd al snel gingen, lijkt het nu helemaal alsof de dagen en dus ook de weken vliegen, want voordat ik het wist was het alweer zaterdag (19-5). Een zaterdag vrij.. Dat betekende dus de was weer doen. (anders doe ik het altijd door de week, als er stroom is).
Nadat alle was schoon en droog was ben ik weer richting huis gegaan om daar de rest van de dag door te brengen.

Zondag 20-5 was het weer tijd voor de pedicure. Na een weekje een andere kleur nagellak te hebben gedragen, was het deze week wel weer tijd om terug te gaan naar het oude, vertrouwde rode. Past perfect bij de pootjes van mijn bril die ik sinds februari heb. Na weer in een voetbadje gezeten te hebben en de zachtheid van mijn voeten weer vergroot te hebben, was het weer tijd voor de nagels. Nu was ik de pijn van het vorige wondje nog niet vergeten, dus toen ik zag dat er langs een nagelriem wat bloed kwam was ik dus al bang voor de ‘aceton-behandeling’. En helaas moest ik er weer aan geloven. Nu wist ik wat er kwam en kon ik mij dus voorbereiden, maar die voorbereiding richt je alleen maar op het feit dat je pijn gaat krijgen. Nu heb ik het gelukkig weer overleefd en zagen mijn nagels en voeten er weer perfect uit aan het einde van de behandeling.

Een nieuwe werkweek stond voor ons klaar. En ook al verliep deze week nogal onrustig, kan ik, nu aan het einde van de week, toch nog terugkijken op een goede en productieve week.

Nu maak ik hier een heleboel dingen mee en een heleboel dingen worden ook gewoon, maar er zijn dingen waar ik denk ik nooit aan ga wennen. Sommige dorpen zijn alleen maar per motor/ezel of te voet te bereiken. Nu waren er twee hondjes die naar zo’n dorpje toe moesten. Nadat ik in mijn pauze even snel op en neer was gegaan naar de bakker, kreeg ik door dat twee van de hondjes van Anna zouden gaan verhuizen. Dat is nog best een gedoe, twee honden op de motor vervoeren. En ik waarschuw jullie vast, het kan schokkend overkomen wat ik nu ga beschrijven. En daarom hoop ik van harte dat er geen aanhangers van de PVDD dit lezen.. maar goed culturele verschillen!!

Okee, de hondjes. Als eerste werd er een boodschappenkrat gehaald en een kartonnen doos. Toen we de hondjes er net in hadden zitten kwamen we al snel tot de conclusie dat die krat veel te laag zou zijn en dat de honden er onderweg uit zouden springen. Dit is niet echt bevorderlijk voor de veiligheid van de motorchauffeur en de honden. Er werd dus een nieuwe bak gehaald die hoger was en dus ook moelijker was om daar uit te komen. Na enig worstelen met de honden werd als snel de conclusie getrokken dat de pootjes van de honden bij elkaar gebonden moesten worden, zodat ze niet meer konden gaan staan. Omdat vier pootjes bij elkaar ons veel te ver ging, hebben we een compromis gesloten door de voorpoten en de achterpoten bij elkaar te binden. Dit leek op zich een goede oplossing, ook al is het ontzettend zielig. Toen de honden dus eindelijk in de bak zaten en het deksel erop, met de benodigde luchtgaten!!!!, werden zij achterop de motor gebonden. Toen we dachten dat we de strijd gewonnen hadden en de motorchauffeur op pad hadden gestuurd, kwamen er ineens twee kopjes door het luchtgat naar buiten en moesten we toch nog iets veranderen aan de constructie die we gemaakt hadden. Het luchtgat werd iets kleiner gemaakt en er werd nog wat extra tape gebruikt om er zeker van te zijn dat alles bleef staan.

Nu het goede nieuws: de honden zijn veilig aangekomen en maken het goed bij hun nieuwe baasje! Hopelijk houden ze er geen trauma aan over ;-)

Het volgende avontuur vond rond etenstijd plaats. Eén van de lokale jongens kwam klagen dat er een geit door een van de honden, van de blanken was doodgebeten. We proberen het natuurlijk eerst bij de blanken, want zij hebben geld. Dat is tenminste de algemene gedachte van de mensen hier. ‘De dokter’, oftewel Anna, werd er van beschuldigd wel 30 honden in haar bezit te hebben en die hadden de geit doodgemaakt. Toen duidelijk werd gemaakt dat Anna maar 3 honden heeft, werden alle andere honden erbij gehaald. Zo zou de hond van Rob, de honden van Lourens en mijn honden het gedaan hebben. Het duurde even voordat het doordrong dat wij er echt niets mee te maken hadden, maar uiteindelijk droop de jongen toch af, zonder geld te hebben gekregen. Helaas ben ik op de terugweg van de keuken naar mijn huis nog wel getuigen geweest van de dode geit. En het beestje was inmiddels onthoofd. Het hoofd met alle ingewanden zat in een emmer en de rest van het lichaampje lag ernaast. Weg eetlust..

Al met al toch nog wat avonturen meegemaakt in de afgelopen weken. Inmiddels staat mijn klok op 21:40 uur en hoor ik op de achtergrond getrommel van de voodoo-bijeenkomst iets verderop. Hopelijk houden ze dit niet de hele nacht vol. Soms hoop ik wel eens dat het gaat regenen, maar aangezien ik morgen naar de stad wil kan het maar beter droog blijven vannacht! Ik heb weer in bed zitten schrijven, dus kan ik mijn laptop dicht klappen en gelijk gaan slapen.. Hopelijk brengt deze nacht wat slaap met zich mee, zodat ik morgen uitgerust aan de hobbelige reis kan beginnen.

Het was even puzzelen om weer wat in elkaar te zetten, maar ik hoop dat het een beetje gelukt is en dat ik jullie zo weer op de hoogte heb gebracht van mijn gewone, bijzondere leven hier.

Lieve groetjes,

Marinda