aftellen is begonnen

Inmiddels schaam ik mij een beetje voor de tijd die tussen dit blog en het vorige heeft gezeten. Tot afgelopen week zijn er eigenlijk weinig spannende dingen gebeurd waardoor ik absoluut niet wist wat ik moest schrijven. Toen ik eindelijk wat op papier had staan, werkte het internet in de stad niet mee, dus hopelijk gaat het dit keer beter :)

Zoals ik al zei zijn de afgelopen weken heel erg rustig verlopen. Rustig en snel, want inmiddels zijn we al in half april aangekomen. Dat betekent dat ik nog tweeëneenhalve maand hier mag werken, maar ook dat het einde dus echt in zicht komt. Dit heeft twee kanten, want hoewel ik ontzettend zal genieten van alle dingen die ik gemist heb, zal ik ook dit enorm gaan missen. Hoewel na de spannende avonturen van gisteravond weet ik dat zo net nog niet ;)

Gisteravond lag ik op tijd op bed en ik dacht nog even te lezen en dan te gaan slapen. Toen ik een aantal hoofdstukken gelezen had, dacht ik: ‘Ik ga nog even naar de wc’. Toen ik daar kwam zag ik al wat op de achterwand zitten, maar kon het niet zo goed plaatsen. Nadat ik het licht aan had gedaan bleek het een vogelspin te zijn. Die ben ik gelukkig nog niet zo heel veel tegengekomen, maar de ene die ik tegenkwam heb ik door een ander laten vermoorden, dit keer moest ik het helaas zelf doen. Nu heb ik gelukkig in huis een spuitbus met gif voor allerlei ongedierte, maar deze vogelspin had weinig behoefte om daar om te reageren. Ik moest hem dus zien te slaan met iets. Een normale spin doe ik met mijn slipper, maar omdat deze beestjes kunnen bijten vond ik dat niet zo goed idee. Uiteindelijk heb ik de steel van de bezem gepakt en hem met het uiteinde tegen de wand geplet. Ik ben blij dat ik de geluiden hier niet in kan zitten, want het klonk niet echt heel fris. Dus voor één avond weer meer dan genoeg avontuur.

Maar ondanks dit avontuur zal ik het enorm gaan missen. Het werk niet zozeer, want ik hoop volgend schooljaar ook gewoon weer als juf aan de slag te gaan, maar de vrijheid, de mensen en vooral de uitdaging.

Vier weken geleden had het op donderdagavond en vrijdag heel veel geregend. De kans om dan naar de stad te gaan worden dan vrij snel heel klein. Met de motor gaan kan wel, maar je weet eigenlijk dat het niet verstandig is om te doen. Daarom konden we dit keer, gelukkig, met de auto. Zo konden we gelukkig toch nog even naar de stad om boodschappen te doen en om even een ander uitzicht te hebben dan het veld in Passe-Catabois. En om heel eerlijk te zijn, vond ik de auto wel weer een keer relaxt in vergelijking met de motor. Je voelt de hobbels en kuilen ook wel, maar toch wel iets minder.

Vorige week zaterdagavond is het team van oogartsen aangekomen. Deze week was het dus een chaos in het ziekenhuis en had ik vrij van school. De meiden zouden gaan vertalen en daarom heb ik de afgelopen 5 dagen in de kliniek bij Anna gezeten en gekeken naar een hele hoop bijzondere mensen met nog bijzondere klachten. Je hoort op zo’n dag een hele hoop bijzondere verhalen, maar wat het hoogtepunt van de week is, is dat ongeveer 25% van de mensen bij de verkeerde artsen zit. Op het moment dat de mensen binnen komen lopen kun je al zien of ze echt bij de ‘normale’ kliniek moeten zijn of juist bij de oogkliniek. Je zou zeggen dat dit zorgt voor een vlotte doorstroom, omdat je die mensen verder niet hoeft te behandelen. Het probleem is alleen dat mensen hier beledigd zijn als zij niets voorgeschreven krijgen, dus moet je eigenlijk het probleem nog heel serieus nemen en hen met medicijnen naar huis sturen.

Op school gaat het ontzettend goed. Ik heb met Lisa en Anne-Rose de citotoets afgenomen en daarmee zijn mooie resultaten behaald. De aankomende periode gaan we dus nog aan de slag met de laatste lesstof om met een goede voorbereiding te starten aan de middelbare school. Miriam werkt nog steeds ontzettend hard op vwo niveau en dat doet ze erg goed. Ik ben benieuwd hoe de aankomende weken gaan verlopen, hopelijk de meiden ook!

Inmiddels is de datum van de terugreis ook bekend en zijn de vliegtickets geboekt. Vanaf vrijdagavond 22 juni ben ik weer in Nederland. Dat betekent dat ik over 69 dagen weer op Nederlandse bodem sta. Ook hier kan ik weer heel veel over zeggen, maar volgens mij heb ik dat al wel redelijk gezegd.

Voor nu was dit dus weer wat ik wilde vertellen en wat ik kan bedenken wat misschien wel leuk is om te lezen. Ik hoop dat ik in de komende weken nog een paar keer een blog online kan zetten, maar het wordt erg lastig om nog iets interessants te bedenken.

Heel veel lieve groetjes vanuit een nog steeds heel warm Haïti.

Marinda